Destructieve patronen. Ze
vormen de loner-modus bij uitstek, en John Ford maakte er een bijzonder
fraaie western over. De actie is schaars, veelal zitten de personages in
schaduwrijke saloons te lummelen of te pokeren. (Volgens mij het
favoriete Amerikaanse spelletje, juíst omdat je zo makkelijk kan
valsspelen.) Een vals bespeelde piano doet de rest. Henry Fonda maakt
zijn entree met een nooit vertoonde morsige baard. Hij is met koeien en
broers op weg naar Californië, maar 'omstandigheden' doen hem van
gedachten veranderen. De baard gaat eraf, en met degelijke snor wordt
Fonda The Law. Er is genoeg gespuis dat nogal racistische correcties
nodig heeft, maar net als de regenachtige beelden is de film op d'r best
in grijstinten. Victor Mature speelt een fenomenale, wonderlijke rol
als 'doc' gone bad. Hoestend en proestend is hij al een tijdje op zoek
naar zijn einde. Hij kan zichzelf nauwelijks nog aankijken in de
spiegel. En al die diploma's dan... Zeer aandoenlijk. Fonda brengt naast
de wet vooral constructief denken. Clementine, die pas na veertig
minuten haar entree maakt, wordt door beide mannen begeerd, maar Fonda
moedigt zijn concurrent allervriendelijkst aan. Zelf gaat hij een beetje
onwennig naar de kapper. Zo zit de film vol voorzichtig gepoch en
verlegen gesnoef. Het filmische equivalent van een samenzweerderige por
in je zij. 'Have you ever been in love' vraagt Fonda aan de
salon-uitbater. 'No sir, I've been a bartender all my life.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten