'Well, allright!' The Buddy
Holly Story wordt hier The Gary Busey Show. En hoe! Busey doet Buddy
Holly beter dan Buddy Holly. Superslicke Elvis-dance movies en een
ongelofelijk magnetisme. Zo wordt inzichtelijk waarom het
ogenschijnlijke sulletje Buddy al die teenboppers in hysterie rockte;
zij moeten hetzelfde hebben gevoeld. Het tofste muzikale
momentje (van velen) zit meteen aan het begin. Buddy en de nog naamloze
Crickets op de rolschaatsbaan. Eerst nog een degelijk countrydeuntje.
Maar dan! Distortion! Garagerock wordt hier letterlijk en figuurlijk
uitgevonden, want het bandje oefent in een met kippenveren geïsoleerd
hok. Van dat soort details had de film er meer kunnen gebruiken, want na
de spetterende opener volgt een rise & rise-verhaal. Buddy is
aanvankelijk haast irritant compromisloos. Wat maakt een ster?
Zelfvertrouwen en néver nooit met je laten sollen. Als we deze film
moeten geloven had Buddy het allebei. Ik denk dat dat wel meeviel. De
film weigert de ironie te benadrukken dat Buddy binnen een jaar in een
degelijke showrevue eindigt. De aimabele Crickets zijn dan dus al
verdwenen. Zonder veel gedoe, want de film houdt niet van conflicten. En
The Day The Music Died? Die 'halen' we nooit. Ik zou trouwens wel eens
een Altman-achtige film over alléén die ene dag willen zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten