'Maar
ik gebruik géén heroïne!' Hét excuus van de 'junkie'. Blijft een naar woord. A
Hatful of Rain is er zélf erg van onder de indruk. Elke keer als het
woord valt, valt er een oorverdovende stilte. Er wordt in deze film van
Zinneman (immer de sociaalbewuste director) dus wel een taboetje of twee
doorbroken, maar dat gebeurt dan wel heel voorzichtig. Zo is de
'junkie' niet verslaafd geraakt uit genoegen, maar nadat hij gewond uit
de oorlog terugkwam. Zo lijkt het stiekem meer een medisch dan een
mentaal probleem. Spijtiger is dat de man in dit melodrama omringd wordt
door personages met wie óók wat is. Vrouw is zwanger, ongelukkig,
verliefd op de broer van het hoofdpersonage, en ondertussen een kei in
het kop in het zand steken. Diezelfde broer heeft een vadercomplexje,
géén opleiding en zit aan de drank. Op zijn werk zitten bovendien wel
heel veel dames alleen aan de bar een drankje te drinken... (Nog zo'n
taboe waar de film gewiekst langs flaneert.) In deze setup is de
ééndimensionale pa degene die het vuurtje oppookt. Zijn schimmige entree
– en het ganse eerste kwart – zijn het meest geslaagd. Een stad vol
regen, doorwaakte nachten vol lange schaduwen, en een portie dealertjes
die de handjes al beginnen te laten wapperen. Als hét woord eenmaal is
gevallen merk je het echter al, de rijen gaan gesloten worden. Voor de pijn van het moeten
loslaten was de tijd nog niet rijp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten