'Men
play strange games.' We dalen af naar het hart van de seventies van
Hollywood. Het decennium dat alles kon. Coppola leek te gaan
stranden voor de poorten van zijn eigen
Heaven's Gate, maar het ging nét
goed. (Grappig dat in een van de laatste scenes bij een bios The Deer
Hunter wordt aangekondigd.) Slimme kerel Coppola benadrukt zelf alle
parallellen met plezier. Hij was hard op weg een Kurtz te worden. Zo
wordt het Kunstenaarschap weer eens gelijkgesteld met Lijden. 'Met eigen
geld', want dat is het andere feitje dat we keer op keer moeten horen.
Coppola tooit zich met een indrukwekkende zware baard, rookt gigantische
sigaren en sleept hele crews door mossoons. Scenarioschrijver Milius is
de leukste, meest Amerikaanse verhalenverteller. Hij vindt al die
pretenties stiekem maar niks, vergelijkt zichzelf zelfs met Von
Rundstedt, maar een gesprekje later is hij helemaal om. 'We're going to
win the war!' Van de acteurs blijven twee dingen bij. De wissel Keitel
eruit Sheen erin, is cruciaal, want Apocalypse Now had onschuld nodig.
En als je Dennis Hopper op straat tegen zou komen zou je een blokje om
gaan. De irritante dorpsgek die maar blijft lullen. Dat Coppola de
doorgesnoven kerels én al die helikopters tot een geheel wist te
dirigeren is Kunstenaarschap, met een gouden pik. 'Come on baby take a
chance with us.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten