'The
brief scenes in Maitland's art gallery are greatly enlivened by Bronson
Pinchot, whose accent should baffle linguists everywhere.' Best een
lollige film hoor, maar ik moest toch het hardst lachen om dit grapje
van de NY Times. Eddie Murphy is zélf het grootste lachebekje. Hij blijft
maar irritant hinniken. Het fasttalkin' gaat 'm beter af, en dan is ie
inderdaad gewoon The Fresh Prince of Detroit. (En later dus van Los
Angeles.) Een soort Crocodile Dundee zonder de grens over te steken.
Absolute 'No Shit Sherlock'-momentje van de film is de soundtrack. Hier
kwam dat beroemde riedeltje dus vandaan! Axel F. De titel slóeg ergens
op. Ook een paar van de minder bekende melodieën werken op geheel eigen
wijze. Alsof we in een computerspelletje als Outrun zijn belandt.
Volledig arcadehal, volledig eighties. Veel verrassingen zijn er verder
niet. De pukkelige schurk schmiert Engels (vraag me af of je kunt
bewijzen dat films met een Angelsaksische slechterik zichzelf nooit zo
serieus nemen, en ook niet zo zijn bedoeld.) Heel netjes gaat de
'leading lady' niet eens voor de kus! (Het zou toch niet komen omdat
Eddie...) De domme agenten die door Eddie mee naar de stripclub worden
gelokt krijgen het wél voor de kiezen. 'I ain't on duty so my dick can
be hard!'. De postmoderne meta-verwijzing naar Butch Cassidy is dan weer
opvallend stijlvol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten