'He had performed his
mistakes in the dark, so he was still a man.' Even korte als wijze
oorlogsfilm van stilist Huston. Hij lijkt zijn inspiratie hier bij
Eisenstein te hebben gezocht. Hoekige shots, intense close-ups, en
vreemde maar fraaie 'overlopers'. In de mooiste ervan verdwijnt het
gezicht van de Jonge Soldaat in een bladerdek. Het lijkt alsof zijn pijn
in duizend stukjes uiteen valt. Erg emotioneel. In zeventig minuten kun je
natuurlijk niet veel verhaal kwijt, maar het boekje van Stephen Crane
waarop de werd gebaseerd was dan ook puur subjectivistisch. De angst van
je eerste dag oorlog. Zal ik niet wegrennen? Ik had zowaar nog wel wat
meer voice-over willen horen, en 'de vertelstem' had ook nog wel wat
ouder gemogen. Maar ook nu is de sfeer al humaan als Oorlog en Vrede.
(We blijven zo bij de oude Russen.) Huston's realisme is piekfijn. De
koppen van de kerels in de Amerikaanse Burgerorlog zijn even hoekig als
de experimentele shots, tegelijkertijd houden ze allemaal iets naïefs.
Als de langverwachte angst heeft toegeslagen én weer is overwonnen is
het tijd voor grapjes. 'Gaten in mijn pet en broek, but there ain't no
holes in me, except the ones that was intended.' En dan de Tolstojaanse
spirituele slotgedachte. Alle vogels knipperen na het schieten één keer
met de ogen en beginnen weer te kwetteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten