'People.
People who need people.' Het blijft een kippenvel-nummer. Zelfs met
tweeënhalf uur aan verschrikkelijk matige musical eromheen. Terwijl je met een beetje
sentiment in het verhaal toch helemaal kapot zou kunnen gaan; die tekst
alleen al! Funny Girl kriebelt echter op de verkeerde manieren. Zo
worden er hier weer eens schofferend veel grapjes gemaakt over
Streisands veronderstelde lelijkheid. Alsof de vrouw een carrière heeft
opgebouwd rond gejeremieer over haar neus. In werkelijkheid ziet ze er
beeldig uit, en wie zou ook iets anders verwachten in Hollywood. Als ze
nou lollig deden over haar ón-grappigheid! Dat had hier wel iets gehad.
De musical moest ten slotte over de joodse comédienne Fanny Brice gaan.
Het komedie-aspect beperkt zich 'on stage' tot lief gestuntel op
rolschaatsen en het versjteren van acts. Soort Donald Duck-niveau. Vraag
me sowieso af wat de nabestaanden van Brice ervan vonden. Zij is in
deze biopic volledig achter Barbra's gebruikelijke persona verdwenen.
Omar Sharif mag als love interest opdraven en zingt zelf(s) een liedje
mee. De slick rick heeft op een restaurant-date alvast maar een bed
klaargezet. Dat Barbra in de gangster een prins ziet wordt verder net zo
veronachtzaamd als het jankende resultaat. Een beetje meer
Suspicion
was op zijn plaats geweest. 'But first be a person who needs people.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten