Othello

'Men should be what they seem.' Zoals bij elke Shakespeare-verfilming heb ik de neiging eerst maar eens op de oude bard te focussen. Ga ik 'm eindelijk appreciëren? Het wordt godbetert toch eens tijd. Ach... Het blijft voor mij schipperen tussen slaapverwekkend woordgegoochel en briljante beledigingen. Het boek was beter. En dat voor een toneelschrijver. In Welles' Othello viel me vooral op dat de slang Shakespeare's favoriete bijbelpersonage moet zijn. Wezens met een gespleten tong die het slechte in anderen aanwakkeren. De gluiperd Iago wordt hier vertolkt door een Rutger Hauer-menneke. De schurk blijft ondanks zijn gewiekste praatjes wat op de achtergrond, want een Welles-film zal altijd een Welles-film zijn. In blackface en met krulletjes heeft hij wat weg van Wilfred Tsonga. Ondanks zijn gebruikelijke pompeuze zelf is Welles ook weer verdraaid charmant. 'I have but an hour of love to spend with thee.' De rest van de cast is puur aangever in deze paranoia-trip. Desdemona wordt puur wit zwijgend object, tegenover de zwart malende Moor. Het laatste kwartier is het best. Daar komt ook Welles voorliefde voor Duits expressionisme om de hoek piepen. Othello en de camera zien alle hoeken van het scherm. 'Be not afraid though you do see me weaponed. This is my journey's end.'