William
Wyler plus Bette Davis is een garantie voor vuurwerk. Vergeet al die
imperiale thirties-films maar. The Letter is pas écht een goede
exotische Hollywood-film. De film drijft puur op angstzweet. Het wieken
van ventilatoren. De klamme deken van de Orient. De subtiele
ondoorgrondelijkheden van de Aziaten. Bette Davis speelt een koele,
schrille rol en snijdt als een mes (of een pistoolschot) door de
bedwelming. In het intro knalt ze een man neer. Is het haar echtgenoot?
Dat zou nog stoerder zijn geweest. Een femme fatale is ze hoe dan ook.
Zie hoe kalmpjes ze het gebeuren uiteenzet aan haar twijfelende
advocaat. In het verhaal gebaseerd op een toneelstuk van Somerseth
Maugham spelen alle personages gelijkwaardige rollen. Zelfs de
Singaporezen. De glibberige gladjakker Sen Yung begint als het bekende
serviele knipmes, maar haalt dat racistische cliché als het ware rechts
in. Hij heeft de touwtjes in handen. Zijn baas – de advocaat van Davis –
poogt ethisch verantwoord te werk te gaan, maar raakt al snel verstrikt
in handjeklap. De scene dat men naar Chinatown rijdt voor een cruciale
transactie (zie de titel) is bijzonder sfeervol, juist omdat Chinatown
lekker ouderwets op de autoruit is geprojecteerd. Het enige minpuntje is
het einde. De wraak van de native was vanzelfsprekend eigenlijk subtiel, maar dat
mocht niet van het Hays Bureau!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten