Onmogelijke projecten, die hebben
mijn hart. Zeker als ze ook nog door en door subjectivistisch zijn. In
het egodocument Sherman's March vertrekt een baardige regisseur naar
South Carolina, om daar een docu over generaal Sherman te schieten.
Althans, dat is het excuus dat hij heeft bedacht. In werkelijkheid is
hij op de loop voor een depressie na een zoveelste mislukte relatie. En
het zuiden vormt zijn thuis, daar waar alle eerdere vrouwen van zijn
leven zich verzamelen. First stop: zusje. Geweldig mens, vunzig, recht
voor de raap. Onze regisseur krijgt van haar welkome lesjes in
consequent inconsequente vrouwen-logica. Zus blijkt al genoeg
kronkeltjes te bevatten voor een hele maffe documentaire, zo ergens
tussen
Grey Gardens,
Catfish of het fictieve – maar wat is fictie! –
David Holzman's Diary. Eén Lynchiaanse wannabe-filmster later en Sherman
is al bijna vergeten. De camera blijkt als perfect voorzetje voor een
praatje te fungeren, en wordt daarmee een moderne variant op Steinbecks
hond Charlie. De dames zetten hier hun beste afgetrainde beentje(s) voor
hoor. De aanstellerig zelfgeobsedeerde, maar ook fijn flirtende
regisseur bezoekt scharrel na scharrel en de vonken blijven dwarrelen.
Op een verlaten eiland met een naaktzonnende taalwetenchapster
bijvoorbeeld. 'For a while I thought all that mattered in life was
linguistics and sex'. 157 minuten Broken Flowers, de home video versie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten