Leuk, hoe 'dingen' kunnen
verouderen. Times recensent Bosley Crowther besteedt driekwart van zijn
Damn Yankees-recensie aan het bejubelen van Gwen Verdon. De roodharige
vamp etaleert al heupwiegend haar buitenaardse versiertrucs. De bioscoop
zal het er destijds warm van hebben gekregen, maar anno nu lijkt ze een
tuthola, een ongrappige parodie. Nee, dan Shannon Bolin als de
huisjournaliste van de Washington Senators! 'Waarom ben je zo vroeg?',
vraagt de coach. 'I came down to see the naked men.' Bolin zingt ook het
pittigste liedje, vol soulvolle uithalen. Een rondedansje van het hele
honkbalteam volgt. De Senators beleven een consistent seizoen (ze
verliezen alles) en dus komt een mysterieuze speler als geroepen. Deze
Joe heeft geprofiteerd van de bekende Robert Johnson-deal. (Vóór ik aan
Faust denk, denk ik hem...) 'Hoe kan ik je ooit bedanken!' roept de
plots weer jonge baseball-opa. 'I'll find some way'. Ray Walston maakt
de film de moeite waard. Geen hoorntjes: rode sokken en een sardonische
Armstrong-grijns zijn voor hem genoeg. Helemaal aan het begin bevat de
film nog een mespuntje McCarey-melancholie, maar het oude ziel in een
jong-lijf-thema wordt verder niet uitgewerkt. Wel leuk hoe de muzikale
third wall een paar keer wordt doorbroken. Mensen die zomaar zingen, dat
valt op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten