De Oval-fase is aangebroken, denk
ik. Hoe kapotter hoe leuker. Lost Horizon is – ideaal met zo'n titel –
een verdwenen film, die enkel in een onvolledige kopie bewaard is
gebleven. De soundtrack is wel compleet, waardoor de restaurateurs zich
genoodzaakt zagen sommige scenes met setfoto's te verbeelden. Ik
verheugde me vooraf al op, en inderdaad, het is nog tof en magisch ook!
Capra's verfilming is buiten dit onbedoeld modernistische geintje verder
vrij saai. Erg 'boekig'. Veel babbelende mensen, weinig actie. Een
groepje reizigers “strandt' in een Utopia. Het staatje is een soort
Qatar, gesticht door een blanke fundamentalist. De kleurlingen halen de
natuurlijke hulpbronnen uit de grond, terwijl een kleine elite zich in
eeuwige jeugdigheid wentelt. Het feit dat de boel met goud wordt
gefinancierd maakt het toch een stuk minder utopisch dan je zou willen.
Minder zelfvoorzienend. Het landje kan dus wel wat linksige politiek
gebruiken, maar de politicus onder de gestranden laat zich bedwelmen
door de heilstaat. De andere reizigers zijn achterdochtiger, maar
krijgen weinig tijd om personages te worden. De politicus moet immers
aan de vrouw, en beleeft een fijn
Walkabout-momentje. De ultieme
utopische fantasie is toch gewoon naakt rondzwemmen... Het boek was vast
wat stelliger; moeten we nu voor of tegen pacifisme zijn, Capra?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten