Nogal laffe
Merchant/Ivory-productie. Zelfs het open einde moet met een mededeling
in de aftiteling worden gladgestreken. Het lijkt wel alsof de makers
zelf terugschrokken voor wat ze werkelijk wilden zeggen. We zien het
middelbare echtpaar Paul Newman en Joanne Woodward, ergens in jaren '30.
Newman is een kerel van de oude stempel. Een vrouw hoort te breien, en
meer ook niet. Naaien... Dat doen de twee ook niet meer. De film lijkt
hier wat aan te willen gaan doen. We zien shots van het tweetal in het
Louvre voor naaktportretten, en op feestjes van hipperig moderne
psychiaters (de nieuwe hype!) halen verveelde huisvrouwen nogal lustige
orientaalse beeldjes tevoorschijn. Maar dan... Gebeurt er dus niks meer
mee. Newmans rol is onwaarschijnlijk saai en eendimensionaal. De film
piekt pas als er enkele keren wat ruimte aan een onbelangrijke bijrol
wordt gegeven. Zo is de secretaresse met de onmogelijke crush op haar
baas zeer aandoenlijk (en herkenbaar...). En Mrs. Bridge, dé rol met
potentie in de film, wordt pijnlijk genoeg pas intiem als ze een
momentje met haar zóón beleeft. Moet ze toch weer de moeder zijn. Hij
staat zich te scheren (de nieuwe man in huis is gearriveerd!) en zij
doet even later haast overdreven verliefd. Maar één geslaagde
koppel-scene in twee uur. Dat is niet genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten