Face? Volgens mij heeft Audrey vooral
een funny voice. Met moeite 'zingt' ze in deze musical twee liedjes. Het
dansen gaat 'r dan weer wél verrassend goed af, al had ze natuurlijk
altijd al het lijfje van een balletdanseres. Het leukst is ze als grijze
muis. Dan zie je dat ze echt de Natalie Portman van haar tijd was.
Zogenaamd anders dan de standaard ('funny' dus) maar ondertussen...
Funny Face poogt de wereld van mode en die van de filosofie (jawel!) te
combineren, maar het lijkt me duidelijk waar het hart van Hollywood
ligt. Waar de Franse empathicalisten (een heuse existentialisten-dis!)
bespot worden als baardige hipster-mannetjes die alleen maar hun pik
achterna lopen, is dat laatste blijkbaar geen enkel probleem voor
schijnheilige modefotografen. Fred Astaire oogt gepast vermoeid, en van
een écht goed tapdansje komt het ook nergens meer. Hij is de nestor
geworden die boekenwurm Audrey naar Parijs brengt. De scenes in New York
zijn leuker. Het steriele modeblad-lab barst van de driftige
Wintour-dames die Audrey letterlijk de kleren van het lijf scheuren. Op
de vlucht belandt de muis in de dark room. De typische musical-seconde
dat het leven ineens een choreografie wordt is daar magisch. Het
resultaat is een héél beroemde foto. Funny Face als Photoshop-glitter
avant la lettre.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten