Aldrich lanceert
deze film met een drietrapsraket (excusez le mot). We schieten door de
jaren, en pas na twaalf ambitieuze minuten volgt de intiteling. De
eerste twee flitsen barsten al van de potentie, zoals dat gaat bij
flitsen. Een vaudeville-optreden van een verwaand kindsterretje. Je
voelt de Lindsey Lohan-taferelen alweer aankomen. 'Ik heb hier een
brief voor mijn daddy.' Het tweede intro gaat nog sterker over
Hollywood. Aldrich regisseerde eerder het heerlijk cynische
zelfbevlekkingsbloedbad
The Big Knife, en de vibe is meteen weer zó.
Twee producers mokken smakelijk op de inmiddels talentloos gebleken
'kindster'. Dan zijn we 'bij' en wordt het allemaal wat saaier en
simpeler. Baby Jane is vooral een geconstrueerde acteerskanonnen-film,
in plaats van een dialogen-ding. Sunset Blvd gone horribly wrong. Bette
Davis en Joan Crawford spelen de gevallen sterren, kibbelend in hun
mansion. Crawford zit in een rolstoel (afgezaagd trauma-alert!) en is
Patti Smith-achtig fragiel. Davis maakt de film. Met een hoop schmink is
ze net een verlepte lerares Duits, of een
circus-artiest van Bergman.
Zij mag twee uur lang uit haar plaat gaan. Niet onaardig, maar ik was
wel blij dat Victor Buono nog even de film inrolde. Daddy's girl versus
Momma's man. Dat vonkt meteen een stuk minder steriel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten