Malcolm X

'We didn't land on Plymouth Rock, Plymouth Rock landed on us!' In de zomer van Ferguson bleek deze film voor de zoveelste keer actueel. Het politiegeweld doet pijn aan de ogen. Malcolm X trok een lijn, en zette een grimmige stap richting oplossing. De anti-these. Voor we post-post-koloniaal vergevend gaan doen moeten we zelfrespect kweken. 'This isn't black supremacy, this is black intelligence.' De man had the gift of gab. In een biopic van bijna drieënhalf uur is er tijd voor van alles, maar juist het grootschalige leidt tot oppervlakkigheid. Personages uit Malcolms omgeving wisselen elkaar inwisselbaar vaak af. Een serene film die enkel over Malcolms 'hadj' ging, dat was boeiender geweest. Het eerste uur swingt niettemin op heerlijk ironische wijze. Zo zien 'we' 'ze' graag. Spike Lee draaft zelf op als Malcolm's kompaan uit diens 'hustle'-fase. Shaking it like Outkast! Des te grimmiger is de volta. Als domineeszoon zat religie er natuurlijk altijd in, en Malcolm vond zijn eigen Haile Selassie. De congressen van de Nation of Islam vormen Indonesische toestanden, die je na The Act of Killing nauwelijks nog durft te bekijken. Gelukkig volgt er nóg een reboot. Malcolm de Wijze. Het slotwoord van niemand minder dan Mandela is een prachtig eerbetoon. Aan zichzelf én aan een man die van Amerika de kans niet kreeg hun Mandela te worden.