Als ik iemand dood
wil hebben, dat ook aan diegene duidelijk maak, waarop mijn vijand
struikelt en toevalligerwijs precies in mijn meegenomen mes valt, heb ik
dan een moord gepleegd? Een variant op deze bizarre hypothese vormt de
kern van dit melodrama. Regisseur Stevens had eerder al met James Dean
gewerkt, en wist wel raad met die up and coming method acting boys.
Montgomery Clift heeft uit schuld(gevoelens) zijn carrière gemaakt;
jammer dat hij nooit in een Dostojevski-verfilming speelde. A Place in the Sun begint nog gemoedelijk. Hoe natureller de romance, hoe minder
Hollywood erin gelooft. Ironisch eigenlijk. Clift en Shelley Winters
kennen elkaar van de badpakken-fabriek, en zitten aan de lopende band
bij de bikini's lekker naar elkaar te smachten. Van gewone romances
komen gewone resultaten, en bij de (in aantocht zijnde) weeën beginnen
de peeën. In een beetje melodrama is er echter een ingenieuze uitweg
paraat. Clift is een vergeten telg uit een rijke familie, en wordt met
smaak binnen gehengeld door de hipsterige Elizabeth Taylor. 'I see you
had a misspent youth', merkt ze op als Clift aan het biljart een
bandstoot uitvoert. Het Tommy Hilfiger-leven potten vereist echter
morele opofferingen. De onvermijdelijk rechtszaak is zowaar eens een
keer aandoenlijk én hysterisch. Maar heel diepzinnig? Neen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten