'Its so easy to fight on the wrong side and hurt everyone. But to fight on the right side
and hurt the few you love...' Three Comrades zou een aardige double
bill vormen met
The Mortal Storm. (Ook van Borzage.) Kennelijk riep het Duitse interbellum
in Hollywood een bezwerende kalmte op. O god, laat het geen oorlog
worden. Een soort post and pre-war blues. Three Comrades combineert de
krachten van literaire kanonnen Erich Remarque en F. Scott Fitzgerald,
maar uitgezonderd wat droge grapjes (en een jazz-dansje) denk ik dat de
laatste zich gewoon heeft weggecijferd. Het resultaat is een Best Years
of Our Lives-film over – goh – drie kameraden/veteranen die terug thuis
hun draai maar niet weten te vinden. Ze hokken bij elkaar in een 'repair
shop', terwijl het land almaar meer beschadigd raakt. Misschien wel de
boeiendste periode uit de Duitse geschiedenis... Jammer genoeg is juist
de anoniemste van de drie de politiek revolutionair. De film gaat verder
vooral over Het Meisje. Zoals gewoonlijk. De degelijke James
Stewart-look-a-like van de drie 'mag haar hebben', de andere twee
faciliteren slaafs. Het meisje heeft geen toekomst (net als Duitsland,
zeg maar...) en dus is de film één lang, melancholisch afscheid. Van die
kleine kneipe tot het sanatorium. Soms wat soapy, maar net als in The
Mortal Storm is het slot indringend stil en opmerkelijk depressief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten