Een Japanse belastinginspectrice
op avontuur. Dat kan alleen maar tot nauwelijks te omschrijven leipe
malligheid leiden, en zo geschiedt. De geneugten van het speuren naar
verstopte cheques en sleuteltjes. (Niet zelden dicht op een lichaam
aangetroffen.) De film begint opmerkelijk lustig. Een kleine Bergman-ode
met tiet en een manke die van geen ophouden weet. 'Voorouderendag?'
'Laat ze maar meekijken.' De strompelende kerel is een van de beste
reclames voor handicaps die ik ooit in cinema heb gezien. Geen
zieligdoenerij of nadrukkelijkheid. 'Gewoon' doorlopen. De man is
eigenaar van een sleazy motelketen, of moet ik 'eigenaar' zeggen, want
het gaat hier dus over boekhoudkundig gegoochel. Heldin is een besproete
kantoordame, continu in gevecht met haar onwillige bobkapseltje.
('Watch your cowlick!') Buiten het sprieterige kapsel heeft ze de
touwtjes echter ferm in handen. Naast disability power is dit ook gewoon
Japanese girl power tot en met. Heldin en anti-held draaien twee uur
lang lieftallig om elkaar heen. De film wordt zo langzaam een parodie op
alles (actiefilms, romances). Iets te langzaam wel, want de eposlengte
had niet gehoeven. Toch ben ik benieuwd naar het vervolg, want ook dat
haalde NY Times 1000. Wie weet dat de inneres dan toch nog minnares
wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten