Omhooggevallen
b-film, met een onwaarschijnlijke hoeveelheid zelfvertrouwen voor zo'n
barslecht gebeuren. Regisseur Wise denkt avant-garde te wezen met een
arty intiteling en jazz op de soundtrack, maar het is van die 'jazz'
waarin een man op een bongo staat te rammen. Drukdoenerij om niets. De
hoofdrol past precies in dit beeld. Susan Hayward won er nog een Oscar
voor ook. Ze speelt een soort
Gilda. (Vond ik ook al niks.) Een volkse
femme fatale, waarvan we moeten geloven dat ze de mensen het hoofd op
hol brengt. Ik zou d'r eerder achter het behang willen plakken. D'r
signature move alleen al: ze doet driftig alsof ze met dobbelstenen
gooit, en maakt dan een van haar vele verkeerde beslissingen. De eerste
helft karren we door een melodramatische noir-parodie, die gelukkig ten
einde komt als Hayward in de bajes belandt. Daar begint de film
eindelijk puntjes te scoren. In die McCarthy-tijd waren de Amerikanen
natuurlijk geobsedeerd met onschuldig veroordeelden, ze leefden ten
slotte in een Kafkaeske samenleving. De doodstraf is een slecht idee
dan. Als pamflet daartegen was de film er vroeg bij. We volgen het
proces richting gaskamer bijzonder documentair. Een blikje cyanide eggs
gaat open alsof het ontvelde Heinz tomaten zijn... Je convicts
vergassen, ik vind het sowieso lef hebben, met die associaties...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten