Mankiewicz
maakte slimme films, maar je wordt als kijker nooit 'outsmarted'. En
dat is toch jammer. Het neigt te vaak naar degelijkheid. Juist in een
'spy film' moet de kijker in verwarring worden gebracht. Dat de
personages zelf misschien nog nét weten wat er gaande is, maar de kijker
in het mysterie verdwaalt. Pas dan wordt het Graham Greenesk. Nu is het
resultaat just a poor man's Notorious. (Dat Truffaut de film noemt is
met die vergelijking wel weer logisch.) James Mason is zoals altijd
aangenaam, hier als een 'valet' op de Britse ambassade te Ankara in de
jaren '40. Wat is er Britser dan een butler? Keeping up appearances,
'als er iets is dat de Britten me geleerd hebben...' (Hij is van
Albanese origine.) We zitten midden in de Tweede Wereldoorlog in het
'neutrale' Turkije. Een plek dus waar alle 'axes' elkaar kruisen. We
treffen er ook nog restjes Oude Wereld. Poolse gravinnen en welhaast
betrouwbare Pruisische ijzervreters. (De avonturen van de Rode Prins,
zeg maar, het geweldige boek van Snyder.) De geldgeile Butler Mason
klust intussen wat bij door informatie aan de Duitsers door te verkopen.
5 Fingers is een fysieke film. Het gaat om de nauwgezette
(waargebeurde) handelingen, niet om de personages. Zelfs iets simpels
als het tellen van het geld (en er wordt véél geld gevingerd) begint
gaandeweg op te vallen. De kijker kan ook tellen en ziet het
plot/slot-sommetje dan wel aankomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten