Soms
is het héél duidelijk waarom Truffaut een bepaalde film goed vond.
Crazed Fruit begint en eindigt met dezelfde ongedurig bevroren
blik als Les Quatre Cents Coups enkele jaren later. De richtingloze
rebellie van de jeugd is van alle tijden en alle landen. Ook in de
Japanse fifties al. We volgen een paar net-wel en net-niet volwassenen
die een zomer met elkaar doorbrengen. Ze varen in dure zeilbootjes en
lummelen in vakantiehuisjes. Ouders uit beeld, dus er wordt flink
geschranst, gezopen en geneukt. Regisseur Nakahira brengt het allemaal broeierg
in beeld, met de hotseknotsende scheefheid die bij de tijd hoorde. In een
van de liefste scenes filmt hij tijdens een potje sex on the beach
slechts de benen. Benen die lijken te zuchten. Lief is de film verder
nergens. Twee broers (één cool, één loser) vechten om een meisje. Het
meisje vindt de passie bij de coole en de genegenheid bij de tweede,
maar heeft niet verteld dat ze al getrouwd is. Met een Amerikaan. Zo is
het net alsof Marlon Brando elke minuut op kan duiken, in eender welke
rol. Het 'Yankee go home'-gehalte onder de jongeren is groot, terwijl
één van hen tegelijkertijd een soldatenkindje is. Nakahira dropt
fanatiek bommetjes, maar mist daarbij wel een open doel-kans op een
Knife in the Water-momentje. Het drietal belandt hier echter niet samen
op een boot. Wel ernaast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten