Martin
Kaaij schreef laatst een aardig stukje over de vloek van het
multi-getalenteerd zijn. 'Een goede violist kan toch nooit óók nog een
goede componist zijn!?' Ik snap die schoenmaker-reflex wel. Cocteau is
bijvoorbeeld ook zo'n veelzijdig maar irritant talent. Schrijver,
filmmaker, scenarist, en in dit geval ook nog 'voorlezer'. (Van zijn
eigen wat protserige teksten.) In samenwerking met regisseur Melville
bewerkte Cocteau een van zijn beroemdste (en volgens Truffaut beste)
romans. Ze weten het zelf ook. Iets te overtuigt van de eigen
genialiteit. Het resultaat is een soort Shakespeare met kinderen. Een
goed gelijkende broer en een zus leven in hun eigen wereldje. Buiten is
het gevaarlijk, buiten wordt gevochten. Broer wordt getroffen door een
sneeuwbal, gaat van zijn stokje, en belandt in bed. Daar is zusje al. De
twee dralen een film lang semi-incesteus om elkaar heen. De sfeer is
zweterig en beklemmend. Cocteau komt een paar keer treffend uit de hoek:
als de broer naar bed gaat, gaat hij niet gewoon slapen, nee 'hij
balsemt zichzelf, met zijn favoriete voorwerpen naast zich, alsof hij
een reis naar de onderwereld gaat maken.' De buitenwereld wordt
ongemakkelijk en matig geacteerd vertegenwoordigd door twee wat
normalere tieners. Het viertal houdt elkaar in de houdgreep. Iedereen
doet een jasje uit in deze dé-jeuner. Al met al toch iets te bed-wet(t)erig voor me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten